ریشه اصلی تقویم فعلی ایرانی، گاهشماری یزدگردی (با مبدا تاجگذاری یزدگرد سوم- آخرین پادشاه ساسانی- در سال ۱۰ هـ.ق) است. کم توجهی به محاسبه سال کبیسه، باعث شد که نوروز سال ۳۷۵ یزدگردی، ۱۸ روز از زمان واقعی خود جلوتر بیفتد. همین رویداد، سبب شد تقویم جلالی از حدود ۹۴۳ سال پیش با همت عبدالرحمن منصور خازنی (دانشمند ایرانی-یونانی و خزانه دار دربار سلجوقی در مرو)، حکیم عمر خیام و خواجه نظام‌الملک در دوره جلال‌الدین ملکشاه سلجوقی، تدوین شود.
بکارگیری این تقویم از سال ۱۲۸۹ هجری خورشیدی شروع و در سال ۱۳۰۴ با تصویب مجلس شورای ملی، رسمیت یافت. با تغییراتی در قالب آن و تعیین نام فارسی و تعدیل طول ماهها، تقویم هجری شمسی مرجع گاهشماری رسمی ایران شد.
چند روز دیگر، ما در قالب سه یا چهار نسل برای اولین و آخرین بار، شاهد صفر شدن دو رقم پایانی شماره سال خواهیم بود و سال ۱۵۰۰ شمسی، تنها با آثار و خاطرات ما آغاز خواهد شد…
زندگی همین قدر کوتاه و در عین حال، هیجان انگیز و آموزنده است!
پ.ن: برخلاف تصور رایج، تغییر قرن شمسی همزمان با آغاز سال ۱۴۰۱ خواهد بود.
Comments are closed.